Αυτό και αν είναι …μάτι
Καμαρώνοντας και μετρώντας τα βήματα της Άνοιξης, που φθάνει, σταμάτησα μπροστά σε έναν κορμό μυγδαλιάς γυρτό απ’ τον άνεμο, που αν πρόσεχες τα χέρια του, με τα χιλιάδες ανθάκια, σταματούσες και προσευχόσουν στο μεγαλείο του.
Έτσι έκανα. Κι όταν το βλέμμα έπεσε χαμηλότερα, εκεί, που το καφε-γκρίζο του κορμού περιμαζεύει τους δίαυλους τροφοδοσίας, σταμάτησαν οι προσευχές κι οι ύμνοι στην ομορφιά των λουλουδιών και στης νυφούλας το παράστημα.
Τώρα το βλέμμα βρήκε άλλον αποδέκτη.
Μια φλέβα, από αυτές που κουβαλούν την πνοή και το σάλιο της γης και από τις ρίζες το φέρνουν για να το πάνε ταξίδι στις κορφές, να εκτονωθεί και να ευλογήσει, έσκασε. Κι έσκασε ανασηκώνοντας τη φλούδα δίπλα στο ρόζο.
Οι υδραυλικοί της περιφέρειας του ρόζου προσπάθησαν και πέτυχαν να συμμαζέψουν τη ροή και να της βάλουν τάπα, μια τάπα αλλιώτικη απ’ τις γνωστές, ικανή να παρακολουθεί την κίνηση της ροής και να τη ρεγουλάρει.
«Μάτι» τη λεν’ στ’ αμυγδαλίτικα.
Κι ήταν στ’ αλήθεια μια πετυχημένη επέμβαση.
Μάτι όμως χωρίς τσίνορα γίνεται; Δεν γίνεται.
Μάζεψε, λοιπόν, το μάτι αρκετή από τη χλωροφύλλη, που ταξίδευε κατά πάνω κι έβαψε μ’ αυτήν τα τσίνορα, πάνω από τη ροδαλή την κόρη, για να μπορεί, καμουφλαρισμένη, να κρυφοκοιτάζει τους αγωγούς και τη δουλειά τους.
Τσίνορα φυλακισμένα όμως είδες; Δεν είδες. Άνοιξαν, τρεμόπαιξαν κι άφησαν την κόρη ξεσκέπαστη.
Κι έγιναν φύλλα μονομιάς παρασέρνοντας την κόρη, τάζοντάς της να την πάνε εκεί ψηλά στην κοινωνία των λουλουδιών, να νοιώσει το φιλί της μέλισσας καθώς θα σκύβει να τρυγίσει τη γύρι, να αισθανθεί το απαλό ρεύμα του αέρα, που προκαλεί το πέταγμα της πεταλούδας γύρω της, να κάνει τραμπάλα στου βοριά τα φυσήματα, να παρακολουθήσει από ψηλά τα ανθρώπινα καμώματα.
Αυτό το τελευταίο την έπεισε. Ξέρεις τι είναι να παρακολουθείς από ψηλά τα ανθρώπινα καμώματα;
Γιάννης Ιωαννίδης
